ELV Photo

ELV France SARL
10, rue Michel Servet
FR 59000 LILLE
Frankrijk
+31 10 31 39 952

ELV
Boterdiep 46
3077 AW Rotterdam
Nederland
+31 10 31 39 973

ELV +31 10 31 39 973

ELV

Introductie

Jaren geleden heb ik wel vaker in de binnenvaart gevaren, ook een keer op een spits. Ik deed toen de zeevaartschool terwijl de binnenvaart eigenlijk mijn hobby was. In vakanties voer ik mee op chemicaliën tankers, een binnen/buiten schip, een containerschip, etc. Ook voer ik in vakanties met vrienden met een motorboot door Nederland en België, acht jaar achtereen, waarbij het het doel was om zoveel mogelijk verschillende vaarwegen te bevaren.

De spits was de klap op de vuurpijl, dat vond ik het mooiste van de binnenvaart. Waarom? Tja, allereerst vanwege het vaargebied, maar ook omdat het bijvoorbeeld wat langzamer gaat. Ik hoef niet zo gejaagd over die rivieren te gaan. Waar ik nu ook aan denk is omdat je dichter op het water zit, dichter bij de natuur bent. De stuurhut van dat containerschip ging bijvoorbeeld zo ver omhoog, dat je meestal over de oevers heen kijkt de verte in. Ook mooi, maar persoonlijk vind ik dat minder.

Inmiddels ben ik 36 en mijn vorige spits ervaring is 15 jaar geleden. Dat was overigens maar een korte reis, van Amsterdam naar Merville. Geen spitsensluis toen gehad, wel een spitsensluis gefotografeerd:-) Ondanks de korte reis, een mooie reis.

Nu 15 jaar later zijn de spitsen er nog steeds. Toen werd mij verteld dat spitsen uitstervend waren. Toen was het trouwens vrij moeilijk om aan boord te komen van een spits. Er is veel veranderd en ik ben benieuwd hoe het er nu aan toe gaat. Lang heb ik een aantal journaals op websites van spitsen schippers bijgehouden. Vele vragen opgeschreven. Daarbij hoop ik ook om een echte spitsensluis mee te maken, bij gebrek daaraan de vorige reis.

Zondag 9 augustus

frouard.jpg

Ik had met de familie Kranenburg van de Westropa afgesproken dat ik om 13:30 uur in Frouard zou zijn, ze zouden dan net vastmaken. Een paar minuten voordat de trein bij het stationnetje stopte kreeg ik een smsje dat ze er lagen. Wat een timing, het kon niet beter. Een stukje lopen en ik was bij de silo waar ze brouwgerst zouden laden. Janarie een hand gegeven door het hek.


Aan boord werd gelijk mijn verblijf getoond. Het gastenverblijf voorop. Nou, zoals ik al schreef heb ik wel vaker meegevaren met binnenvaartschepen, maar dit is wel ’t mooiste verblijf wat ik heb gezien. Modern, prachtig afgewerkt en zelfs een eigen badkamer. Dat had ik zeker niet verwacht op een spits. Een mooie verassing.

Daarna zijn we naar achteren gegaan en hebben we eerst een uur of twee gesproken met elkaar. Erg gastvrij. Vele vragen natuurlijk van mijn kant, en behoorlijk wat vragen kon ik gelijk stellen. In de middag wat roestplekjes blootgelegd met de luchthamer in ’t gangboord. Janarie had het over “de hamer” en ik dacht een bikhamer, maar nee, ze zijn echt van alle gemakken voorzien. Daarna in de zinkverf gezet.

Na ’t eten een kop koffie gedronken en vrij snel erna naar bed gegaan. Het was dan ook al half 10. Een mooi vooruitzicht voor de volgende dag, dan zou er geladen worden.

Maandag 10 augustus

Nou, er werd helemaal niet zo snel geladen als dat beloofd was, zelfs de controleur was voor niks zo vroeg gekomen. Henny ging boodschappen doen en vroeg of ik het leuk vond om mee te gaan. Ik heb dat vriendelijk afgeslagen, aangezien ik dacht: “hier gebeurt het”. Achteraf had ik beter wel mee kunnen gaan, want ze kwam zo bepakt en bezakt terug, dat ik haar best had kunnen helpen.

Het laden liet langer en langer op zich wachten, dat Janarie besloot dat ik het andere gangboord ook kon doen. Ik was net klaar met de staalborstel, toen het schip begon te bewegen. Het laden kon eindelijk beginnen en het zat er trouwens ook zo in.

In de ochtend had Janarie mij geleerd hoe ik de ijken op moest nemen, de berekening moest maken, en hoe diep we mochten komen. Dat laatste kwam voor deze reis erg nauw, aangezien er zo weinig afvoer op de Rijn was dat niet alle tonnen mee konden. Op de ondiepste plekken zou er maar 40 cm water onder het schip over kunnen zijn. En daarbij natuurlijk de onzekerheid of de voorspellingen wel zouden kloppen. Een moeilijk besluit, en interessant om dit gelijk mee te maken.

Na het laden schoon schip gemaakt, waarbij ik helaas de luiwagen overboord heb laten vallen. Het bleek nog de goede te zijn ook, dus dat houden ze van mij tegoed. Ik had dan ook ruzie met de dekwasslang in het gangboord, inmiddels weet ik hoe dat allemaal veel handiger kan.

Daarna met Henny nog uitleg gehad in sluizen. Veel gezien en geleerd vandaag. En dan vergeet ik nog hoe mooi ik de Franse Moezel vond, ondanks dat het regende. Bijna nergens wegen of dorpen, en zodoende dwars door de natuur, ik vond het echt prachtig.

Dinsdag 11 augustus

Vandaag vroeg opgestaan want het vaarwater, de Franse en Duitse Moezel is nieuw voor mij, en dat wil ik graag allemaal zien. Zo en zo vond ik het een verassing om te horen dat we over de Moezel zouden gaan, niet gedacht dat ik daar ooit zou varen. En al helemaal niet op een spits. Het stuk vanaf Koblenz tot de eindbestemming, Ruisbroek, ken ik, althans, heb ik vaker bevaren. En een nieuw stuk blijft toch altijd bijzonder. Daarbij is de Moezel een hele mooie rivier.

In de middag een aantal randen in de gangboorden gekit, om te voorkomen dat daar weer roest zou ontstaan. Gelukkig had ik thuis goed geoefend met kitten tijdens een verbouwing, zodat ik dat nog redelijk netjes kon doen. Toen we langs Schengen voeren kwam Janarie naar voren om dat te vertellen, en te zeggen dat ik niet moest vergeten om vooral ook om me heen te kijken.

Iets bijzonders, althans, dat vond ik zelf, dat ik ook heb gevaren en de eerste sluis ben ingevaren. En vastmaken in sluizen ging best lekker en vertrouwde Henny mij toe.

Het laatste stuk op de radar en vastgemaakt voor de sluis van Wintrich. Toen ik hoorde dat Janarie de volgende ochtend om 5 uur door de sluis wilde, ben ik gelijk naar bed gegaan, want daar wou ik toch graag bij zijn.

Woensdag 12 augustus

Ik had de wekker gezet om 5 uur maar voordat deze afging werd ik al wakker door het wegvaren. De sluis in van Wintrich. Ik ben gelijk opgestaan want Wintrich – Cochem is misschien wel het mooiste stuk van de Moezel. Als 18 jarige heb ik dat stuk met m’n eerste auto gereden. Weliswaar 18 jaar geleden, maar ik herkende nog best wel wat.

Wat is dat mooi, de zon die opkomt met de bergen op de achtergrond en dan pittoreske dorpjes als bijvoorbeeld Bernkastel-Kues. Ik mocht varen en dan is het helemaal geweldig, dan zie je eigenlijk het meest van de omgeving.

Pas vier dagen aan boord en ik weet al zoveel meer van de spitsenvaart en eigenlijk ook best al veel geleerd, zonder dat ik het zelf echt door heb. Ook voor een tweede en derde keer een sluis ingevaren. De tweede keer ging het beste, maar in ieder geval een hele verbetering met gisteren.

In de namiddag een verrassing: Janarie liet mij zien dat er ook buiten gestuurd kan worden zonder de stuurhut af te breken. Heerlijk zittend op de stuurhut in de zon, genietend van ’t landschap, tja, dat had ik niet verwacht. De meeste binnenvaarders zie je toch met zonwering voor de ruiten in een geaircode stuurhut zitten. Nou zat het weer ook wel mee, een zomerse dag, 27 graden en door de wind niet te warm. De hoeveelheid mensen die langs de kant en bij sluizen keken en foto’s van ons namen was enorm. Later aangeboden om de ramen van de stuurhut te zemen, om me in ieder geval nog een beetje nuttig te maken.

Deze dag tot Koblenz gevaren en dat was de Moezel dan. Zeer geslaagd.

moezel1.jpg
moezel3.jpg


Donderdag 13 augustus

Vandaag een spannende dag in verband met de waterstand op de Rijn. Daarbij, het meest ondiepe stuk, Keulen, zou vandaag ook gepasseerd worden. Bij Koblenz opgeroepen en gewacht met uitvaren, totdat het kon met betrekking tot de op-en afvaart op de Rijn. Mooi om te zien.

Ik dacht zelf dat het wat minder zou worden, enerzijds omdat ik dit stuk al vaker gezien heb, anderzijds omdat de Moezel toch bekend staat als mooiere rivier. Maar nee, integendeel. Misschien heeft ieder vaarwater wel z’n charme, elk op een andere manier. Ik vond het in ieder geval mooi varen.

’s Ochtends vroeg stegen de lekkerste geuren al op uit de kombuis. Daar kreeg ik behoorlijk wat trek van. Tja, als je karbonades een paar uur laat sudderen vallen ze zo van ’t botje. Ik moet zeggen dat Henny een goede kok is. Tot nu toe eigenlijk alleen maar lekker gegeten.

Godorf herkende ik van jaren terug. Ooit gelegen met een tanker, alhoewel ik de ligplaats niet meer precies kon achterhalen. De doorvaart door Keulen was mooi, spannend en leerzaam tegelijk. De laagste waterstand die de dieptemeter aangaf was 60 cm. Alle schepen voeren ook stukken langzamer. Behalve één tanker en daar werd ook direct wat van gezegd over de marifoon. Gelukkig lag het meest ondiepe stuk toen al achter ons.

’s Avonds nog zo iets: een schip recht achter ons en wel heel erg dichtbij. Janarie riep ‘m op. Hij bekende dat ie ons niet gezien had. Of toch wel, maar dat we dan stukken langzamer gingen dan hij verwacht had. Janarie reageerde heel kalm dat spitsen inderdaad een zeldzaamheid zijn op de Rijn. Mooi om te zien hoe begripvol dit werd opgelost, want eerder op de dag heb ik best wat ruzie gehoord over de marifoon. In Duisburg vastgemaakt.

rijn1.jpg
rijn3.jpg


Vrijdag 14 augustus

Deze dag bezoek van een collega/vriend die zijn Rijnpatent wilde halen en het stuk Duisburg-Nederland nog een keer wilde varen. Ondanks dat de dag met koffie begon, was ik erg moe en dat is de rest van de dag zo gebleven.

vluchthaven.jpg

Lang gevaren is er ook niet, in de middag lagen we al in een vluchthaven in Nederland. Dat was een mooi moment voor mij om dit stuk te schrijven, maar daar is niet veel van gekomen, voordat dit op papier stond sliep ik al. Gelukkig kwam Henny mij na een uurtje wekken, niet de bedoeling geloof ik, maar anders was het echt te lang geworden.


Later heb ik een stuk gelopen en eens gekeken vanaf de kant naar de Waal. Voor de vierde keer zag ik het schip waar we voor het laden op moesten wachten. Nu alweer leeg en in de opvaart, goh, wat gaat dat snel allemaal. Gelukkig hebben wij nog een stuk te gaan:-)

Zaterdag 15 augustus

Het Nederlandse stuk, de Waal, steeds breder, steeds minder stroom en steeds minder ondiepe stukken. Tja, en wat daar ook bij hoort is dat het spontaan begon te regenen. Welkom in Nederland zei Janarie. Met 18 graden voelde ‘t niet echt zomers aan in de regen.

Gisteren nog met acht personen en twee honden aan boord, en dat past dus ook prima op een spits, vandaag met z’n tweeën overgebleven. Ik mocht hele stukken varen en dat aanbod pakte ik met beide handen aan. Mooi om de verandering te zien. Van de Waal, naar de Boven-Merwede, langs de Biesbosch naar het Hollandsch Diep. Steeds meer wind en hogere golven. Dat bracht ons op het onderwerp stabiliteit.

tholen.jpg

Op de Volkerak een stuk op het kompas gevaren en een lichtenlijn opgepakt. Er voer bijna niemand en volgens Janarie was dat uitzonderlijk. Tholen werd onze ligplaats en daar heb ik aangemeerd. Ik ben heel rustig komen aanvaren en heb onder woorden gebracht wat ik dacht dat ik moest doen. Janarie is een goede leermeester, blijft rustig toekijken en praat je er stap voor stap doorheen, indien dat nodig is. Lijkt mij niet al te makkelijk om iemand anders achter het roer te laten waarvan je niet weet wat ie gaat doen.


Wat vaart zo’n spits eigenlijk op? Nu schrijf ik ook al in jargon. ’s Avonds nog lang over de administratieve en financiële kant gesproken. En daarmee met vlag en wimpel het record van Henny verbroken: we aten pas om half elf! Een paar dagen geleden met Henny was het half tien geworden, toen de vriezer niet meer open wilde omdat de lade vastgevroren zat.

Zondag 16 augustus

Helaas zou dit de laatste vaardag worden. Opgestaan en tot de conclusie gekomen dat de meeste schepen al vertrokken waren. Goh, doet zo’n spitsen schipper het dan echt zo rustig aan? Zo laat was het nou ook weer niet.

De Kreekraksluis ingevaren. Omdat er al een schip in de sluis lag waar wij naast moesten komen ben ik vrij snel dicht langs de muur gaan varen. Dat lukte zonder de muur te raken en dat vond ik een mooie prestatie aangezien in sommige sluizen de wrijfhoutjes ergens achter kunnen blijven haken en afbreken. Toen ik echter aan Janarie vroeg wat hij ervan vond zei hij dat het te lang duurde en dat ik te lang langs de muur heb “gescharreld”. Het is maar dat je ’t weet ;-)

Het havengebied van Antwerpen, een verhaal op zich. Op een gegeven moment stonk het zo verschrikkelijk, dat sloeg op de keel en tranen in de ogen. Ja, dat kan dus zomaar daar. Men denkt altijd dat alles zo geregeld en gecontroleerd is, zeker in de chemische industrie. Niet in Antwerpen... De Royerssluis door waar ik me nog afvroeg of er een zoet-zout scheidingssysteem was. Het duurde ook zo lang. Maar nee hoor, dat is alleen in Nederland vertelde Janarie, dus het water in de haven is gewoon brak.

Een mooie vaart langs Antwerpen over de Schelde, net met een klein beetje stroom mee. Bij de zeesluis van Wintam was dit al behoorlijk meer. De laatste sluis voor deze reis.

Ruisbroek, we zijn op de eindbestemming, de losplaats. Vastgemaakt en een geïnteresseerde stagiair stond al te wachten voor een praatje en wat informatie.

De reis heeft zeven dagen geduurd. Ik vind dat het voorbij is gevlogen. Dat verbaasde Janarie trouwens. Het heeft een paar uur geduurd totdat ik het idee kreeg dat ik daar eigenlijk helemaal niet wou liggen. Het liefst had ik losgegooid en was verder gevaren, over het hellend vlak, de Sambre en de Franse Maas. Dat laatste voor mij weer nieuw vaarwater. Desnoods terug naar Nancy, maar dan binnendoor. Ik snap nu wel dat schippers zo snel mogelijk weer verder willen.

antwerpen.jpg
schelde.jpg


Maandag 17 augustus

Vandaag zou er niet gelost worden. Een feestdag. Eigenlijk viel die feestdag in het weekend maar aangezien men dan al vrij had, wordt deze feestdag “ingehaald”. Ik kon me oren niet geloven. Waarom is dat niet in Nederland? :-P

Dus tijd om wat onderhoud te verrichten. Wederom aan het gangboord. Geschuurd met waterproof schuurpapier en in de zwarte verf gezet voor de klinknagelrand. Ik was er niet over tevreden, vond niet dat het lekker ging. Later bleek ook dat de vorige stagiair, een behoorlijke tijd terug, had geschuurd met te grove korrel. Ik besef me nu ook dat als je dat door stagiairs laat doen, dat het misschien niet zo gaat als je zou willen. Toch hoop ik dat het de komende jaren goed houdt en niet weer gaat roesten.

Aan het einde van de dag verhaald en heel brutaal recht onder de lospijp gaan liggen. Of dat zou helpen betwijfelde Janarie. Ik hoop het lossen morgen nog mee te kunnen maken, maar kan niet al te laat vertrekken.

Dinsdag 18 augustus

En ja hoor, Janarie wekt mij als het lossen net is begonnen. Het heeft gewerkt! Het is net een hele grote stofzuigerslang. En het gaat behoorlijk rap. Een bobcat wordt het ruim ingetild en het laatste beetje wordt met de hand bij elkaar geveegd.

Janarie meldt zich leeg bij de ELV. Gelijk aan de reis, de volgende laadplek wordt Stein. Over de Rupel en de Nete via ’t Albertkanaal, allemaal nieuw voor mij. Best jammer dat ik niet kan blijven. Maar goed, na tien dagen komt er dan een eind aan. We nemen afscheid van elkaar. Ik kijk terug op een mooie reis met een heel gastvrij gezin. Veel gezien en geleerd, veel besproken, hopelijk volgend jaar weer. Een echte spitsensluis heb ik nog nooit gehad! :-P

Volgende reis >

Avis


WESTROPA

WESTROPA

TRACKING & TRACING

Tracking and Tracing
PLUS >
×

Tracking en Tracing




×

INFOS ADHÉRENTS