ELV

Introductie

Ik vaar al enkele jaren met een klein Hollands scheepje door Frankrijk, België en Nederland en tijdens de vele weekends die ik op mijn ligplaats in het Waals-Brabantse plaatsje Ittre doorbracht, keek ik met jalousie naar de vele spitsen die er voorbij kwamen.

Steeds dacht ik dat het wel iets voor mij zou zijn maar dat ik nu wel te oud was om daar nog mee te starten. Ik was al wel stiekem eens gaan kijken op internet of er geen volwassenopleiding bestond, maar dat bleek niet het geval in België.

Maar toen kreeg ik na jarenlange conflicten met mijn baas een negatieve evaluatie. Ik vond dat het welletjes was geweest en stuurde hem een brief met de mededeling dat ik ging gebruik maken van de mogelijkheid om verlof zonder wedde te nemen.

De weken erop ben ik weer aan het googlen geslagen, en ontdekte dat er in Frankrijk een opleiding bestond op het ISNI, waar je en een opleiding kreeg tot schipper en in 100 dagen je vaarbrevet kon krijgen. Dat was als Francofiel beslist iets voor mij en schreef me dan ook prompt in.

Tegelijkertijd had ik ook de ELV ontdekt, door het woord "spitsen" in te tikken en ook dat leek voor mij als "salonsocialist" de ideale partij. Een coöperatie die de koek eerlijk verdeelt. Na een mailtje kreeg ik zowaar de dag erna een uitnodiging om naar Herent te komen waar Thijs en Annemarie aan het lossen waren.

Ik was "verkocht", en na een dagje meevaren met de Westropa, de l'Ombrage en de Picaro begon ik met veel overtuiging op 1 september aan mijn opleiding te Elbeuf bij Rouen. De eerste dag kwam er wel een koude douche. In tegenstelling tot voorheen moest je zelf een stageplaats zoeken. En het schoolschip had naast een defecte motor ook nog geen geldig certificaat. Vaarwel de praktijk!

Maar ik kreeg van Thijs en Annemarie de uitnodiging om een weekend mee te varen. Ze waren immers onderweg van IJmuiden naar Evry met een paar duizend Peugeootjes of Citroëns. Nog netjes opgerold op een rol staal.

Vrijdag 3 oktober

Op de middag al klaar op het ISNI en genietend van de "été indien" met de Vespa op weg naar Noyon aan het canal du Nord waar ik de Picaro zou bellen waar ze precies gestrand waren. Het werd uiteindelijk de sluis van Languevoisin. De scooter werd door Thijs en mij op het dek gezet en daar was ik al heel blij mee! Ik had wel mijn loopoutfit in de koffer steken mocht het niet gelukt zijn. Zo kon ik steeds vanuit het treinstation van Noyon een halve marathon lopen tot de scooter.

Zaterdag 4 oktober

Half zeven vertrekken we richting sluis Campagne, en Thijs vaart met de radar het duister in. Tijd om mijn theorie van het Isni in praktijk te zien. Alleen veel theorie was er niet, maar gauw leert Thijs me wat een radar is en hoe hem te interpreteren. Best moeilijk!

Bij de eerste sluis is het al licht en mag ik vooraan vastmaken. Al bij al lukt me dat ondanks een paar opmerkingen maar dan komt het. Het touw losgooien dat daar boven op de bolder zit. Van mijn scheepje weet ik dat je het met een kromming moet doen en een golf maken, alleen is deze touw dubbel zo dik en zwaar als de mijne. Met rood op de wangen moet Thijs het doen. En niet alleen op deze sluis, want sluis na sluis slaag ik er niet in. Werk op de plank!

Ondertussen laat Thijs me het ruim zien waar de coils staan. Ik mag alle keggen controleren en vaster slaan. Niet dat het echt nodig was, maar zo weet je dat je met zo'n lading dat best even nacheckt. Je wil niet meemaken dat zo'n 15-tonner gaat rollen.

Ondertussen varen we samen met de Ancilla, een gezellige Zeeuw die haast elk schip aanspreekt. Nederlander, Belg of Fransman, bij elke spits weet hij wel iets te vertellen. En voor de laatste in een Frans waar menig Belg op jaloers mag zijn. Zou Zeeland dan toch aansluiting bij België verdienen?

We halen nog net op tijd sluis Sarron die om 7 sluit. Blijkbaar zijn er zoveel openingstijden dat zelfs geoefende schippers het niet echt meer weten en het gewoon aan de sluismeester vragen wanneer ze de volgende ochtend weer starten.

Zondag 5 oktober

Zondag rustdag? Nee hoor, als een echte lichtmatroos ga ik om kwart voor zeven naar de bakker en om 7.15 u draait de motor al. Op naar de volgende sluis die om 9 opent. Thijs laat me in het donker varen op de radar. Toch niet zo makkelijk, en al is het tijd om hem uit te zetten wegens voldoende zicht tracht ik zo goed mogelijk op het scherm te kijken, met af en toe even spieken naar buiten of het wel OK is. Perfecte kennis van het traject lijkt wel onontbeerlijk.

Ondertussen kom ik zowaar nog een collega van het Isni tegen. Die is op weg naar het noorden en spijbelt zowaar een week. Had ik beter ook gedaan. Bij het vastmaken slaag ik er in om de strop te laten vastzitten achter een pen van de bolder. Gevolg: touw stuk. Nu heb ik ook nog schulden bij de Picaro!

In de namiddag geeft Annemarie me uitleg over het papierwerk. Op het Isni heb ik daar nog echt niets van gehoord, nochtans moet in Frankrijk er ook een charter en connossement bestaan.

Rond 16.00 u komen we aan te Conflans St. Honorine, ville des Mariniers, waar het tijd is van boord te gaan want de Picaro gaat nog een eind op de Seine, en de stopplaatsen om de scooter van boord te zetten zijn hier niet talrijk. Ik word nog verleid om tot de volgende ochtend te blijven maar ondertussen is het weer omgeslagen en de "été indien" heeft plaatsgemaakt voor herfst. En ik was maar gekleed voor die eerste en in de streek rond Rouen is er elke ochtend dikke koude mist.

Maar het was een prachtig weekend waar ik meer geleerd heb als op die maand te Rouen. En Thijs blijkt expert in de astronomie! Een volgende reis wil ik daar beslist meer van weten.

Maandag 6 oktober

Aan de collega's vertellen over het avontuur en omdat we met een heel hechte, sterke groep zijn lassen we donderdag op eigen initiatief een dagje touwwerk in. Staat hopelijk vanaf nu in hun programma.